Doktorzy Honoris Causa

Prof. Juri D. Kropotov wspiera merytorycznie badania prowadzone w ramach Narodowego Centrum Psychologii Sportu AWFiS w Gdańsku. Współpraca z nim stwarza ogromną szansę dla naszej Uczelni, zarówno dla rozwoju nauk społecznych, medycznych jak i biologicznych.

Dzięki Jego staraniom AWFiS, wspólnie z Uniwersytetem Gdańskim, Gdańskim Uniwersytetem Medycznym i Politechniką Gdańską, został włączony  w pierwszy program TEMPUS, finansowany przez Unię Europejską. Program ten pozwolił wielu naszym pracownikom i studentom na odbycie staży zagranicznych, a zakupiony sprzęt naukowy służy trójmiejskim naukowcom do dnia dzisiejszego.

Współpraca i przyjaźń z Akademią Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku zapoczątkowana przez Śp. Prof. Jerzego Popinigisa trwa już od ponad trzydziestu lat. Dzięki Jego staraniom AWFiS wspólnie z Uniwersytetem Gdańskim, Gdańskim Uniwersytetem Medycznym i Politechniką Gdańską został włączony w pierwszy program TEMPUS finansowany przez Unie Europejską. Program ten pozwolił wielu naszym pracownikom i studentom na odbycie staży zagranicznych, a zakupiony sprzęt naukowy służy trójmiejskim  naukowcom do dnia dzisiejszego.

Profesor Ulatowski to nie tylko wspaniały erudyta i wybitny naukowiec. Był także znakomitym sportowcem, reprezentantem Polski w piłce ręcznej i koszykówce. W tej drugiej dyscyplinie sportu zdobywał mistrzostwo kraju, najpierw jako zawodnik AZS-u Warszawa i YMCA Łódź, a potem jako trener warszawskiej Legii. Prowadził też jako szkoleniowiec koszykarskie reprezentacje Polski kobiet i mężczyzn, a potem sprawował funkcję Przewodniczącego Rady Trenerów PZKosz. Aktywnie działał w Polskim Komitecie Olimpijskim, będąc przez ponad 10 lat Przewodniczącym Komisji Sportowej, a także – przez dwie kadencje – Wiceprezesem PKOl.

Za swoje osiągnięcia został uhonorowany wieloma odznaczeniami, medalami i nagrodami; jest Kawalerem Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, otrzymał Order Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, tytuły Zasłużonego Nauczyciela i Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej oraz wiele złotych i srebrnych odznak polskich związków sportowych i innych organizacji kultury fizycznej.  

Urodziła się w 1946 roku w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg). Przez całą sportową karierę, od roku 1961 do 1980, była zawodniczką Polonii Warszawa. Jej niezwykły talent sprawił, iż pierwsze wielkie sukcesy odniosła w wieku zaledwie 18 lat. W 1964 roku najpierw zdobyła dwa złote medale nieoficjalnych Mistrzostw Europy Juniorów (w biegu na 200 m i w sztafecie 4x100 m), a potem stała się rewelacją Igrzysk Olimpijskich w Tokio, zdobywając złoty medal w sztafecie 4x100 m oraz srebrne w biegu na 200 m i w skoku w dal. W 1966 roku była gwiazdą mistrzostw Europy w Budapeszcie, gdzie trzykrotnie stawała na najwyższym stopniu podium (200 m, skok w dal i sztafeta 4x100 m), a w biegu na 100 m zdobyła srebrny medal.

Występ na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku okrasiła zdobyciem dwóch medali: złotego w biegu na 200 m i brązowego na 100 m. Po urodzeniu syna powróciła na sportowe areny w 1971 roku, zdobywając na mistrzostwach Europy w Helsinkach brązowy medal w biegu na 200m, a rok później powtórzyła to osiągnięcie podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium.

Ponownie zadziwiła sportowy świat w roku 1974. Najpierw, 13 czerwca w Poczdamie, ustanowiła rekord świata w biegu na 200 m (22,21 s), a niespełna dwa miesiące później we wspaniałym stylu wygrała biegi na 100 i 200 m podczas mistrzostw Europy w Rzymie ( w tej samej imprezie zdobyła jeszcze brązowy medal w sztafecie 4x100 m). Te osiągnięcia sprawiły, iż korespondenci agencji prasowych z całego świata wybrali Ją najlepszą sportsmenką globu. Rok później prezydent Francji Valery Giscard d'Estaing wręczył Jej osobiście nagrodę Francuskiej Akademii Sportu. W 1976 roku najpierw stała się pierwszą kobietą, która pokonała dystans 400 m w czasie poniżej 50 sekund (49,9 s - Warszawa, 22 czerwca), a potem - 29 lipca, podczas Igrzysk Olimpijskich w Montrealu - zdeklasowała rywalki ustanawiając fenomenalny rekord świata - 49,28 s.

Ten legendarny już dziś bieg jest dla wielu kibiców polskiego sportu najwspanialszym momentem w historii polskiej lekkiej atletyki. Ostatnim międzynarodowym sukcesem Ireny Szewińskiej było zdobycie dwóch brązowych medali - w biegu na 400 m i w sztafecie 4x400 m - podczas mistrzostw Europy w Pradze w 1978 roku. Oficjalnie zakończyła sportową karierę po Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie, gdzie z powodu kontuzji nie zakwalifikowała się do finału biegu na 400 m.

Irena Szewińska potrafiła harmonijnie połączyć sport z nauką; w 1970 roku ukończyła studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymała tytuł magistra ekonomii. Tuż po zakończeniu kariery sportowej została członkiem Zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, którego prezesem jest od 1997 roku. W 1988 roku została wiceprezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego, a od 1998 roku jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.

Lista odznaczeń, nagród i wyróżnień przyznanych Irenie Szewińskiej jest wyjątkowo długa. W 1994 otrzymała Medal "Kalos Kagathos" przyznawany - przez działającą pod przewodnictwem Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego kapitułę - byłym sportowcom, którzy po zakończeniu kariery odnoszą sukcesy w życiu zawodowym, a w 1999 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Prof. dr hab. Władimir Płatonow trenował w młodości piłkę wodną, potem rozpoczął karierę trenerską, którą harmonijnie łączył z pracą naukową i dydaktyczną. Był naukowym konsultantem olimpijskiej reprezentacji Ukrainy, a dziś jest Wiceprezesem Komitetu Olimpijskiego Ukrainy.

Jego pierwsze publikacje poświęcone były pływaniu, ale wkrótce znacznie rozszerzył spektrum swoich zainteresowań naukowych i zajął się problemem adaptacji organizmu sportowca w procesie przygotowania ogólnego. Wydana wówczas i przetłumaczona na kilka języków obcych publikacja "Adaptacja w sporcie" była jedną z wielu monografii Jego autorstwa, będących fundamentalnymi źródłami w dziedzinie teorii sportu. Na imponujący dorobek naukowy prof. dr hab. Władimira Płatonowa składa się ponad 400 publikacji, w tym około 40 podręczników i monografii. Jego głęboko przemyślane analizy zawarte w dwutomowym "Sporcie olimpijskim" oraz "Ogólnej teorii przygotowania sportowca w sporcie olimpijskim" uważane są za jedną z najambitniejszych prób stworzenia integralnego systemu wiedzy dotyczącej sportu olimpijskiego.

Ważne miejsce w działalności publicystycznej prof. dr hab. Władimira Płatonowa zajmuje praca edytorska i organizacyjna, której celem jest rozwój i popularyzacja sportu olimpijskiego. Stworzony przez Niego periodyk "Nauka w olimpijskim sporcie" jest jednym z najbardziej cenionych i opiniotwórczych pism poświęconych szerokiemu wachlarzowi tematów związanych z ruchem olimpijskim, a zainicjowane w 1993 roku Międzynarodowe Kongresy Naukowe "Współczesny Sport Olimpijski i Sport dla Wszystkich" cieszą się ogromnym zainteresowaniem naukowców z wielu krajów.

O wielkim międzynarodowym autorytecie prof. dr hab. Władimira Płatonowa świadczą otrzymane przez Niego liczne wyróżnienia. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Chorwackiego, Kazachskiej Akademii Wychowania Fizycznego, Sportu i Turystyki, Rosyjskiego Uniwersytetu Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1999 roku uhonorowany został Nagrodą Państwową Ukrainy w dziedzinie nauki i techniki. Jest członkiem Bałtyckiej Akademii Pedagogicznej i Ukraińskiej Akademii Nauk. Pełni funkcję Prezydenta Międzynarodowego Zrzeszenia Wyższego Kształcenia dla Wychowania Fizycznego i Sportu Krajów Europy Wschodniej i Azji Centralnej.

Prof. dr hab. Henryk Sozański łączy ogromną wiedzę teoretyczną w zakresie nauk o kulturze fizycznej z praktyką trenerską. W młodości uprawiał skok wzwyż, ale już w 1960 roku podjął pracę szkoleniową w sekcji lekkiej atletyki CWKS "Legia" Warszawa. Wychował m.in. mistrzów i reprezentantów Polski w skoku w dal i trójskoku, a w latach 1967-1972 był w Polskim Związku Lekkoatletycznym trenerem odpowiedzialnym za szkolenie młodzieży w skokach. W 1984 uzyskał uprawnienia trenera klasy mistrzowskiej w lekkiej atletyce. Prof. dr hab. Henryk Sozański to nie tylko wybitny uczony i znakomity trener, ale też powszechnie szanowany nauczyciel akademicki. Wypromował ponad 300 magistrów i 12 doktorów nauk o kulturze fizycznej. Z Jego talentów dydaktycznych korzystali nie tylko studenci warszawskiej AWF; wielokrotnie był zapraszany na wykłady w innych uczelniach, w tym także w Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku.

Autorytet, jakim cieszy się w środowisku naukowym prof. dr hab. Henryk Sozański sprawił, iż wielokrotnie powierzano Mu najbardziej zaszczytne funkcje. Od roku 2005 przewodniczy Kolegium Rektorów Uczelni Wychowania Fizycznego (w latach 1999-2002 był jego wiceprzewodniczącym), a od 2007 roku jest członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów (był w składzie komisji także w latach 2003-2005). Był Przewodniczącym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Trenerów i redaktorem naczelnym kwartalnika "Wychowanie Fizyczne i Sport", jest też członkiem kolegiów redakcyjnych kilku specjalistycznych pism krajowych i zagranicznych. W 1995 roku Uniwersytet Wychowania Fizycznego i Sportu w Kijowie przyznał Mu tytuł doktora honoris causa.

Prof. dr hab. Henryk Sozański jest laureatem nagród państwowych i resortowych za oryginalne prace twórcze, osiągnięcia dydaktyczne i organizatorskie. W 1996 roku otrzymał wyróżnienie OLIMPIONIK. W 1999 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wielokrotny reprezentant Polski w piłce ręcznej, a później trener reprezentacji kraju, która pod Jego kierunkiem najpierw zajęła czwarte miejsce w mistrzostwach świata w 1974 roku, rok później wywalczyła drugie miejsce w Pucharze Świata, a w 1976 roku zdobyła brązowy medal olimpijski, jedyny w narodowej historii tej dyscypliny sportu. Prowadził także narodowe drużyny Islandii i Grecji. Przez osiem lat pełnił funkcję Prezesa Związku Piłki Ręcznej w Polsce, a od 1996 roku jest Honorowym Prezesem ZPRP. Zasłużony działacz Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej. Laureat Nagrody Fair Play Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Jako trener reprezentacji Polski zadebiutował w 1971 roku wygranym meczem ze Szwajcarią w Lucernie i był to początek najwspanialszego okresu w historii polskiej piłki nożnej. Kolejne lata były pasmem wielkich sukcesów: mistrzostwo olimpijskie w Monachium (1972), zwycięskie eliminacje mistrzostw świata uwieńczone heroicznym bojem z Anglią na słynnym Wembley (1973), wywalczone we wspaniałym stylu trzecie miejsce w mistrzostwach świata w Republice Federalnej Niemiec (1974) i srebrny medal olimpijski w Montrealu (1976).

W latach 1977-84 pracował w Grecji, gdzie dwukrotnie wybierano Go Trenerem Roku; prowadzone przez Niego kluby czterokrotnie zdobywały mistrzostwo i dwa razy puchar kraju. Po zakończeniu kariery trenerskiej przez kilka lat pełnił funkcję Prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej, otrzymując po zakończeniu kadencji godność Honorowego Prezesa PZPN.
Zmarł 23 maja 2006 roku w wieku 85 lat. Prezydent RP uhonorował Go pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.