Doktorzy Honoris Causa
Profesor Juri D. Kropotov ukończył Wydział Fizyki na Uniwersytecie w Leningradzie w 1972r. (obecnie St. Petersburg). Obronił 3 rozprawy doktorskie, a także uzyskał tytuł profesora w dziedzinie neurofizjologii. Obecnie pełni funkcję Dyrektora Laboratorium Neurobiologii Instytutu Ludzkiego Mózgu Rosyjskiej Akademii Nauk w Sankt Peterburgu oraz jest profesorem w Instytucie Psychologii Norweskiego Uniwersytetu Nauki i Technologii w Trondheim.
Jest on światowej sławy specjalistą w zakresie badań nad ludzkim mózgiem, reprezentując neuronaukę poznawczą. Łączy w swych pracach wiedzę z zakresu nauk społecznych i biomedycznych, reprezentując w ten sposób nurt biopsychospołeczny nauk o zdrowiu. Jest autorem „teorii programowania działań ludzkich”. Jest założycielem bazy danych normatywnych QEEG dla dzieci i dorosłych w normie oraz patologii w HBI. Jego ostatnie badania nad moderowaniem parametrów mózgowych w procesie neuroterapii otwierają nowe możliwości uzyskiwania przez sportowców maksymalnej dyspozycji startowej (peak performance) podczas zawodów.
Prof. Juri D. Kropotov wspiera merytorycznie badania prowadzone w ramach Narodowego Centrum Psychologii Sportu AWFiS w Gdańsku. Współpraca z nim stwarza ogromną szansę dla naszej Uczelni, zarówno dla rozwoju nauk społecznych, medycznych jak i biologicznych.
Prof. Lucedio Greci jest absolwentem najstarszego uniwersytetu na świecie, Uniwersytetu w Bolonii, gdzie w 1967 roku został zatrudniony na stanowisku asystenta. Od roku 1985 jest profesorem na Uniwersytecie w Anconie. Jest On wybitnym specjalistą w dziedzinie chemii i biochemii wolnych rodników. Do największych osiągnięć naukowych Jego zespołu należy między innymi opracowanie metod syntezy stabilnych wolnych rodników oraz wykazanie, że niektóre antyoksydanty mogą działać prooksydacyjnie, jak i to, że wolne rodniki mogą działać jak antyoksydanty. Profesor Greci był pionierem tego rodzaju badań na świecie. Współpraca i przyjaźń z AWFiS w Gdańsku zapoczątkowana przez prof. Jerzego Popinigisa trwa już od ponad tyrzydziestu lat. Dzięki Jego staraniom AWFiS, wspólnie z Uniwersytetem Gdańskim, Gdańskim Uniwersytetem Medycznym i Politechniką Gdańską, został włączony w pierwszy program TEMPUS, finansowany przez Unię Europejską. Program ten pozwolił wielu naszym pracownikom i studentom na odbycie staży zagranicznych, a zakupiony sprzęt naukowy służy trójmiejskim naukowcom do dnia dzisiejszego.
Dzięki Jego staraniom AWFiS, wspólnie z Uniwersytetem Gdańskim, Gdańskim Uniwersytetem Medycznym i Politechniką Gdańską, został włączony w pierwszy program TEMPUS, finansowany przez Unię Europejską. Program ten pozwolił wielu naszym pracownikom i studentom na odbycie staży zagranicznych, a zakupiony sprzęt naukowy służy trójmiejskim naukowcom do dnia dzisiejszego.
Prof. Enrico Bertoli jest absolwentem Uniwersytetu w Pawi, a tytuł doktora uzyskał na Uniwersytecie Warwick w Anglii. Od 1983 jest profesorem na Uniwersytecie w Anconie we Włoszech. Przez wiele lat pełnił funkcje dyrektora Instytutu Biochemii oraz Szkoły Żywienia. Jest On wybitnym specjalistą w dziedzinie biochemii i żywienia człowieka. Do największych osiągnięć naukowych Jego zespołu należy między innymi badanie zależności pomiędzy strukturą i funkcją istotnych biomolekuł błon biologicznych, a chorobami metabolicznymi. Jest On pionierem tego rodzaju badań na świecie.
Współpraca i przyjaźń z Akademią Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku zapoczątkowana przez Śp. Prof. Jerzego Popinigisa trwa już od ponad trzydziestu lat. Dzięki Jego staraniom AWFiS wspólnie z Uniwersytetem Gdańskim, Gdańskim Uniwersytetem Medycznym i Politechniką Gdańską został włączony w pierwszy program TEMPUS finansowany przez Unie Europejską. Program ten pozwolił wielu naszym pracownikom i studentom na odbycie staży zagranicznych, a zakupiony sprzęt naukowy służy trójmiejskim naukowcom do dnia dzisiejszego.

Jest absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie i z tą właśnie uczelnią związany jest zawodowo od 1948 roku. Był kierownikiem Zakładu Teorii Sportu, prorektorem, a w latach 1971-1974 i 1981-1986 sprawował funkcję rektora. Był także m.in. Dyrektorem Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej, Przewodniczącym Komisji Nauki i Wdrożeń Komitetu Nauk o Kulturze Fizycznej PAN oraz Prezesem Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej, którego był założycielem. Jest jednym z największych autorytetów naukowych w dziedzinie teorii sportu, autorem kilku podręczników i około 300 opracowań naukowych i metodyczno-szkoleniowych. Jego "Teoria treningu sportowego" została przetłumaczona m.in. na angielski, francuski, hiszpański, włoski i arabski i została rozpowszechniona w kilkudziesięciu krajach świata. Współtworzył i redagował wiele periodyków, m.in. „Sport Wyczynowy”, „Nauka – praktyce” i „Trening”.
Profesor Ulatowski to nie tylko wspaniały erudyta i wybitny naukowiec. Był także znakomitym sportowcem, reprezentantem Polski w piłce ręcznej i koszykówce. W tej drugiej dyscyplinie sportu zdobywał mistrzostwo kraju, najpierw jako zawodnik AZS-u Warszawa i YMCA Łódź, a potem jako trener warszawskiej Legii. Prowadził też jako szkoleniowiec koszykarskie reprezentacje Polski kobiet i mężczyzn, a potem sprawował funkcję Przewodniczącego Rady Trenerów PZKosz. Aktywnie działał w Polskim Komitecie Olimpijskim, będąc przez ponad 10 lat Przewodniczącym Komisji Sportowej, a także – przez dwie kadencje – Wiceprezesem PKOl.
Za swoje osiągnięcia został uhonorowany wieloma odznaczeniami, medalami i nagrodami; jest Kawalerem Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, otrzymał Order Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, tytuły Zasłużonego Nauczyciela i Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej oraz wiele złotych i srebrnych odznak polskich związków sportowych i innych organizacji kultury fizycznej.

Występ na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku okrasiła zdobyciem dwóch medali: złotego w biegu na 200 m i brązowego na 100 m. Po urodzeniu syna powróciła na sportowe areny w 1971 roku, zdobywając na mistrzostwach Europy w Helsinkach brązowy medal w biegu na 200m, a rok później powtórzyła to osiągnięcie podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium.
Ponownie zadziwiła sportowy świat w roku 1974. Najpierw, 13 czerwca w Poczdamie, ustanowiła rekord świata w biegu na 200 m (22,21 s), a niespełna dwa miesiące później we wspaniałym stylu wygrała biegi na 100 i 200 m podczas mistrzostw Europy w Rzymie ( w tej samej imprezie zdobyła jeszcze brązowy medal w sztafecie 4x100 m). Te osiągnięcia sprawiły, iż korespondenci agencji prasowych z całego świata wybrali Ją najlepszą sportsmenką globu. Rok później prezydent Francji Valery Giscard d'Estaing wręczył Jej osobiście nagrodę Francuskiej Akademii Sportu. W 1976 roku najpierw stała się pierwszą kobietą, która pokonała dystans 400 m w czasie poniżej 50 sekund (49,9 s - Warszawa, 22 czerwca), a potem - 29 lipca, podczas Igrzysk Olimpijskich w Montrealu - zdeklasowała rywalki ustanawiając fenomenalny rekord świata - 49,28 s.
Ten legendarny już dziś bieg jest dla wielu kibiców polskiego sportu najwspanialszym momentem w historii polskiej lekkiej atletyki. Ostatnim międzynarodowym sukcesem Ireny Szewińskiej było zdobycie dwóch brązowych medali - w biegu na 400 m i w sztafecie 4x400 m - podczas mistrzostw Europy w Pradze w 1978 roku. Oficjalnie zakończyła sportową karierę po Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie, gdzie z powodu kontuzji nie zakwalifikowała się do finału biegu na 400 m.
Irena Szewińska potrafiła harmonijnie połączyć sport z nauką; w 1970 roku ukończyła studia na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymała tytuł magistra ekonomii. Tuż po zakończeniu kariery sportowej została członkiem Zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, którego prezesem jest od 1997 roku. W 1988 roku została wiceprezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego, a od 1998 roku jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.
Lista odznaczeń, nagród i wyróżnień przyznanych Irenie Szewińskiej jest wyjątkowo długa. W 1994 otrzymała Medal "Kalos Kagathos" przyznawany - przez działającą pod przewodnictwem Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego kapitułę - byłym sportowcom, którzy po zakończeniu kariery odnoszą sukcesy w życiu zawodowym, a w 1999 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Jego pierwsze publikacje poświęcone były pływaniu, ale wkrótce znacznie rozszerzył spektrum swoich zainteresowań naukowych i zajął się problemem adaptacji organizmu sportowca w procesie przygotowania ogólnego. Wydana wówczas i przetłumaczona na kilka języków obcych publikacja "Adaptacja w sporcie" była jedną z wielu monografii Jego autorstwa, będących fundamentalnymi źródłami w dziedzinie teorii sportu. Na imponujący dorobek naukowy prof. dr hab. Władimira Płatonowa składa się ponad 400 publikacji, w tym około 40 podręczników i monografii. Jego głęboko przemyślane analizy zawarte w dwutomowym "Sporcie olimpijskim" oraz "Ogólnej teorii przygotowania sportowca w sporcie olimpijskim" uważane są za jedną z najambitniejszych prób stworzenia integralnego systemu wiedzy dotyczącej sportu olimpijskiego.
Ważne miejsce w działalności publicystycznej prof. dr hab. Władimira Płatonowa zajmuje praca edytorska i organizacyjna, której celem jest rozwój i popularyzacja sportu olimpijskiego. Stworzony przez Niego periodyk "Nauka w olimpijskim sporcie" jest jednym z najbardziej cenionych i opiniotwórczych pism poświęconych szerokiemu wachlarzowi tematów związanych z ruchem olimpijskim, a zainicjowane w 1993 roku Międzynarodowe Kongresy Naukowe "Współczesny Sport Olimpijski i Sport dla Wszystkich" cieszą się ogromnym zainteresowaniem naukowców z wielu krajów.
O wielkim międzynarodowym autorytecie prof. dr hab. Władimira Płatonowa świadczą otrzymane przez Niego liczne wyróżnienia. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Chorwackiego, Kazachskiej Akademii Wychowania Fizycznego, Sportu i Turystyki, Rosyjskiego Uniwersytetu Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1999 roku uhonorowany został Nagrodą Państwową Ukrainy w dziedzinie nauki i techniki. Jest członkiem Bałtyckiej Akademii Pedagogicznej i Ukraińskiej Akademii Nauk. Pełni funkcję Prezydenta Międzynarodowego Zrzeszenia Wyższego Kształcenia dla Wychowania Fizycznego i Sportu Krajów Europy Wschodniej i Azji Centralnej.

Spektrum zainteresowań naukowych prof. dr hab. Henryka Sozańskiego jest wyjątkowo szerokie. Początkowo zajmował się problematyką treningu w skokach lekkoatletycznych, by następnie skoncentrować się na badaniach dotyczących sprawności fizycznej, uwarunkowań i skutków treningu sportowego dzieci i młodzieży oraz obciążeń treningowych. Jego imponujący dorobek naukowy to ponad 300 publikacji, w tym kilkanaście monografii i podręczników; wiele tych prac przetłumaczono na języki obce.
Autorytet, jakim cieszy się w środowisku naukowym prof. dr hab. Henryk Sozański sprawił, iż wielokrotnie powierzano Mu najbardziej zaszczytne funkcje. Od roku 2005 przewodniczy Kolegium Rektorów Uczelni Wychowania Fizycznego (w latach 1999-2002 był jego wiceprzewodniczącym), a od 2007 roku jest członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów (był w składzie komisji także w latach 2003-2005). Był Przewodniczącym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Trenerów i redaktorem naczelnym kwartalnika "Wychowanie Fizyczne i Sport", jest też członkiem kolegiów redakcyjnych kilku specjalistycznych pism krajowych i zagranicznych. W 1995 roku Uniwersytet Wychowania Fizycznego i Sportu w Kijowie przyznał Mu tytuł doktora honoris causa.
Prof. dr hab. Henryk Sozański jest laureatem nagród państwowych i resortowych za oryginalne prace twórcze, osiągnięcia dydaktyczne i organizatorskie. W 1996 roku otrzymał wyróżnienie OLIMPIONIK. W 1999 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.


W latach 1977-84 pracował w Grecji, gdzie dwukrotnie wybierano Go Trenerem Roku; prowadzone przez Niego kluby czterokrotnie zdobywały mistrzostwo i dwa razy puchar kraju. Po zakończeniu kariery trenerskiej przez kilka lat pełnił funkcję Prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej, otrzymując po zakończeniu kadencji godność Honorowego Prezesa PZPN.
Zmarł 23 maja 2006 roku w wieku 85 lat. Prezydent RP uhonorował Go pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.